Vervolg van pagina 11.
Wijnand Kooijmans
Na enkele jaren kon de herdenking voor het eerst weer worden gehouden. Van de Weerd: “Ieder jaar komen we verder van het oorlogsverleden van ons land af te staan. De oorlogsjaren lijken ver weg. Maar de slachtoffer van de conflicten in die tijd hebben ons hun verhalen nagelaten. Verhalen van ontzetting en onmacht. Maar ook verhalen van moed en kracht. Ze doen ons keer op keer beseffen hoe kwetsbaar vrede is. Hoe hopeloos en donker een situatie ook lijkt, er zijn altijd lichtpuntjes.”
Waarbij hij doelt op mensen die zich verzetten tegen hun onderdrukking. Maar ook mensen van verre, zoals in Nunspeet Canadezen, die Nederland de helpende hand hebben geboden. Bevrijders die huis en haard hebben verlaten om andermans veiligheid te bevechten. Mensen die met gevaar voor eigen leven de vrijheid en de internationale rechtsorde dienen.
Burgemeester Van de Weerd gaf aan in gedachten te zijn bij het Oekraïense volk. “Maar de harde werkelijkheid is dat uit veel meer landen mensen noodgedwongen vluchten. Denk hierbij aan Afghanistan, Syrië, Ethiopië, Eritrea en Somalië.
Nunspeets eerste burger gaf ook aan zich zorgen te maken over de verharding van de debatcultuur in de vergaderzalen in Nederland. “Respect voor de mening of levensovertuiging van de ander is vaak ver te zoeken. Buitensluiten van andersdenkenden komt regelmatig voor. En dat terwijl de kracht van een democratie is af te meten aan de mate waarin rekening wordt gehouden met minderheden.”
De ogen mogen, zo stelt Van de Weerd, niet worden gesloten voor die plekken in de wereld waar de vrijheid geweld wordt aangedaan. Dat maakt dat de boodschap van de waarde van de vrijheid en democratie ieder jaar moet blijven klinken.
Onder meer werden kransen gelegd namens de gemeente Nunspeet en de veteranen. Bloemen werden gelegd door leerlingen van de basisschool De Morgenstern. Tijdens de plechtigheid werden onder meer het Canadese volkslied en het Wilhelmus ten gehore gebracht.