Het is eind januari 2022, het jaar ligt voor me. Achter mij liggen jaren, ingevuld en geleefd. Een dikke grijze lucht hangt over de aarde en geen greintje licht lacht mij toe.
De laatste tijd bekruipt mij regelmatig een heimwee gevoel, een moeilijk te omschrijven verlangen, een melancholische somberte. Ik zoek ernaar. Waar verlang ik naar? Wil ik terug in de tijd, nu het jaar net is begonnen? Naar de tijd waarin ik onbezonnen de dingen deed, naar de geur van mijn nieuwe schoolschriftje, de tijd waarin mijn allermooiste cadeau een nieuw boek was en ik mij opsloot op het toilet of in mijn slaapkamer om het te kunnen lezen.
Naar de periode daarna, waarin ik openstond om de wereld in te gaan en volop mijn keuzes maakte. In opstand kwam tegen ouders, gezag en zo mijzelf leerde vormen. Niet altijd handig en goed voor mijzelf of voor mijn omgeving, ik heb mensen teleurgesteld. De tijd waarin ik meelopers, sneue mensen vond.
Als kind woonde ik vlakbij het abattoir en telkens wanneer ik er langskwam hoorde ik varkens afgrijselijk gillen en zag ik koeien hulpeloos op hun kop aan een katrol hangen, hun karkas opengesneden. Ik weigerde vlees te eten, en kreeg op mijn kop: “Ik was een ondankbaar kind, wist niet wat honger was”. Maar mijn keuze stond vast, mijn straf onderging ik met opgeheven hoofd. Ik provoceerde, hoe harder men mij een bepaalde kant induwde en ergens van wilde overtuigen hoe meer ik mij verzette. Opleiding, partner, baan, een gezin, belangrijke levenskeuzes. Waren het eigenlijk wel vrije keuzes of was het meer een gevolg van de tijd waarin ik leefde.
Stel dat ik andere wegen had genomen, hoe zou mijn leven dan zijn geweest? Was het dan per definitie beter geweest? In mijn vraag zit het antwoord. Ik luister naar de zoveelste persconferentie, ‘praat erover met de ongevaccineerden’, zegt onze minister. Ik vind praten ergens over een mooi advies.
We zitten met z’n zessen bij elkaar. Twee ervan kiezen bewust om zich niet te laten vaccineren. Ik merk aan mijzelf dat ik al voordat ik de eerste vraag heb gesteld, mij geïrriteerd voel, boos ook, overtuigd van mijn waarheid. Mijn werk met kwetsbare mensen ligt voor de zoveelste keer stil. Ik wil de twee overtuigen van mijn gelijk, dat is mijn insteek. In mijn vraag zit al mijn onvrede verpakt: ‘Wat houdt jullie tegen?' Ik zie twee paar lieve ogen op mij gericht. Ze kunnen hun antwoord uitstekend onderbouwen. Wij tegenover hen, in ons groepje is het vier tegen twee, zij zijn in de minderheid, maar staan sterk in hun argumenten. Het geeft gedoe, verwijten over en weer, we stevenen recht op een conflict af, stemmen worden harder. Ik mompel in mijzelf: ‘Dankjewel Hugo.'
Opeens zegt één van de twee: ‘Andere wegen inslaan betekent niet dat je een slecht mens bent!' Ik schrik, oude tijden herleven. Ik was misschien wel niet zo goed in keuzes maken maar ik was géén slecht mens.
Ik schiet vol, ik hou gewoon van deze twee mooie mensen.