Hoeveel positieve reacties zijn er nodig om één negatieve te vergeten?
Ik wil je graag wat meegeven', zo mooi begint het telefoongesprek. 'Ik gun je zo graag iets anders', nog steeds zijn de woorden warm en verlang je naar wat er komt.
Mijn hart staat open voor commentaar. Ik ben druk geweest, heb zorgvuldig voorbereiding gedaan voor mijn lezing met de hoop de deelnemers een fijne inspirerende middag te bezorgen. Feedback achteraf is welkom.
Dan begint de man - ik schat hem kundig in - met zijn commentaar, niet één opmerking maar vele volgen, over de manier van ontvangst, het soort publiek, de omlijsting, over de sterke andere sprekers, ik had beter zus of zo en er volgen adviezen. Totaal beduusd pruttel ik enkele woorden ter verdediging en we verbreken de verbinding. Misschien heb ik zelfs nog wel dankjewel gezegd, ik weet het niet meer. De dagen erna krijg ik alleen maar lovende reacties over de lezing, ze komen als zachte warme pleisters binnen.
Hoeveel positieve reacties zijn er nodig om één negatieve te doen vergeten? Ik weet het niet en zoek. Reflecteer in mijzelf: stel dat een onkundig onbeduidend personage dit had gezegd? een ieder heeft toch het recht ergens iets van te vinden? een mening hebben moet kunnen, waarom trek ik mij de woorden zo aan? vind ik het terecht wat er gezegd is en wat kan ik ermee? Zo puzzel ik wat af.
Ik woon in een land waar miljoenen mensen een mening hebben en ik ben blij dát ik in dit land woon, waar je niet opgepakt, gemarteld of veroordeeld wordt omdat je anders denkend bent over wat de heersende macht voorschrijft. Een mening hebben is niets anders dan jouw oordeel en opvatting over iets of iemand. Het is subjectief en berust totaal niet op feiten.
De positieve reacties die ik kreeg zijn net zo goed meningen en zijn dus ook subjectief. Ik kom er niet uit. Naast me neerleggen lukt nog niet.
Hoe vaak gaf ikzelf wel niet mijn oordeel of moest ik zo nodig mijn zegje doen omdat ik ergens iets van vond, gedachten louter gebaseerd op gevoel, intuïtie, persoonlijkheid of projectie. Zelf lag ik er geen tel wakker van.
Langzamerhand komt er een besef, de ander is allang vergeten wat hij heeft gezegd en wat hij aan mij kwijt wilde en ik draag het nog bij me. Ik spreek mijzelf stevig toe, 'haal je voordeel uit de gesproken woorden en laat achter wat niet ter zake doet of ongenuanceerd is en omarm dat we allemaal anders mogen denken'. Ik slaak een zucht en voor de zoveelste keer besluit ik om van nu af aan niet alles direct te zeggen wat in me opkomt, wat vaker eerst afwegen en me afvragen wat wil ik ermee bereiken.
Dit is mijn eerste column voor de Nunspeter Koerier, en beste lezers, bedenk dat wat ik schrijf mijn persoonlijke woorden zijn en dat het niet de absolute waarheid is, het zijn allemaal gedachten.
'Bedenk dat wat ik schrijf mijn persoonlijke woorden zijn'