Column: Welterusten

Aan de tafel zitten drie kinderen te wachten. Ze kijken me met grote ogen aan. Hoewel het verwacht werd, lijken ze niet goed te beseffen wat hen vanmorgen in alle vroegte overkomen is. Er wordt koffie ingeschonken en dan schuiven ook de ouders, Ron en Saskia, aan.

Het gezin telde vier kinderen. Nu nog drie… Jonne was met net 4 jaar de jongste. Een jaar geleden werd er, na wat klachten die maar niet over wilden gaan, een vorm van kinderkanker vastgesteld. Het gezin hield goede moed, en ook de artsen waren positief.
Jonne hield van beren en zowel thuis als in het ziekenhuis verbouwde hij zijn bed tot een heus berenhol. Vol met berenplaatjes en knuffelberen. Ze werden algauw zijn steun en toeverlaat. En Jonne werd op zijn beurt de lieveling van alle verpleegkundigen.
Maar toen bleek de tumor uitgezaaid te zijn en de artsen konden alleen nog de pijn bestrijden. Dat leek eerst goed te gaan, maar na verloop van tijd werd het moeilijker. De pijn werd heviger en de pijnbestrijding sloeg niet meer aan.
Het enige dat de artsen nu nog konden doen was hem in een coma brengen. En zo verzamelde het gezin zich rond het bed van Jonne. Hij had gekozen voor zijn lievelingsboek dat hij, net als altijd, wilde lezen voor het slapen gaan. Het ging over een beertje dat niet kon slapen omdat hij bang was voor het donker. Nadat Grote Beer hem had laten zien dat het dankzij de maan en sterren nooit echt donker wordt, viel Kleine Beer rustig in slaap.
En zo was ook Jonne in slaap gevallen, in de armen van papa en mama, met zijn broertje en zusjes om zich heen. Dat was twee weken geleden. Vanochtend vroeg is hij in de nabijheid van Ron en Saskia overleden.
Ik kijk naar de betraande gezichten. Zo’n kleine beer… hoe neem je daar nu afscheid van? Samen denken we na over wat het beste bij hen en bij Jonne past. Ook de kinderen dragen hun ideeën aan. Het wordt een klein afscheid met alleen het gezin, de opa’s en oma’s, de ooms en tantes. Ieder die dat wil mag iets vertellen over Jonne, muziek laten horen of een filmpje laten zien.
Jonne wordt thuis opgebaard en als hij daar aankomt, laten de kinderen mij -bijna trots- zien, hoe ze dit hebben voorbereid. Er zijn tekeningen, kaarsjes en een heleboel beren. Ik ben oprecht onder de indruk van zoveel toewijding.
Een week later zit de familie in de huiskamer van Ron en Saskia om Jonne heen. Er zijn tranen, maar er wordt af en toe ook gegrinnikt, om de gekke fratsen die hij kon uithalen vanuit zijn “berenhol”. Dan breekt het moment aan dat we echt moeten vertrekken voor het laatste afscheid. “Wacht!” roept Maaike, de oudste zus van Jonne onverwacht, “we zijn nog niet klaar!” Ze pakt een boek, haalt diep adem, maar toch trilt haar stem als ze begint te lezen:

“Welterusten Kleine Beer…”

Dirk Timmer
info@viahumana.nl
06 13245132

Via Humana Uitvaartverzorging. Ook voor hele jonge nabestaanden.